Afscheid

‘Gaat Flo haar tutjes afgeven aan Sinterklaas?’
‘Nee!’
‘ Dan krijg je een groot cadeau.’
‘ Ik wil een klein cadeau.’
‘ Snoep. Een grote berg snoepjes, alleen voor jou.’
‘Jaaa ! Snoepjes. Ik wil snoepjes.’
‘Ha, dan ga je wel uw tutjes aan Sinterklaas moeten afgeven.’
‘Nee! Ik wil geen snoepjes. Ik wil tutjes houden.’

Flo was er helemaal niet aan toe. Maar veel langer wou ik ook niet wachten. Tutjes zijn voor baby’s met een zuigreflex, en laten we eerlijk zijn: Flo is met haar vier jaar echt geen baby meer. Haar tandjes gaan scheef groeien en ook voor haar uitspraak is een tuut slecht. Bovendien zou het afscheid haar binnen een paar maanden minstens even zwaar vallen.

Korte pijn en voet bij stuk houden, dat was het plan. Met een doorschijnend zakje vol tutjes vertrokken we naar het Sinterklaasfeest. De Sint was nauwelijks aangekomen of Flo stopte hem al haar zakje toe. Ik had niet eens de tijd gehad om een foto of filmpje te schieten. En dus deden we het opnieuw, alleen was toen mijn batterij net plat. Nog een geluk dat het rustig was zodat Flo maar liefst drie keer haar tutjes heeft mogen afgeven.

Pas een half uur later kwam het besef. ‘Ik wil mijn tuuuuuutjes terug.’ Gelukkig was er veel snoep om haar mee te troosten, en die avond hadden we bezoek waardoor ze laat op de avond zuiver van uitputting in slaap viel. Al bij al een goed begin al staan er ons waarschijnlijk nog een paar moeilijke nachten te wachten.

Weer een mijlpaal die we achter ons laten. Wat gaat de tijd toch snel …

Ascheid van het tuutje?

Eigenlijk was Flo er destijds bijna van af. Persoonlijk vind ik dat kleuters best niet te lang tuten, net zoals ze beter niet te lang in een buggy zitten. Het zijn zo handige dingen. Voor jet het weet raak je als ouder verslaafd 😉 Maar hoe langer je wacht, hoe lastiger de afkick. Bovendien is het geen gezicht, te grote kinderen met een tuut. En het is niet zo gezond voor de tandgroei. Rond het eerste kleuterklasje leek mij een ideaal moment om er mee te stoppen. 09

Maar toen kreeg Flo epilepsie. De aanvallen en ziekenhuisbezoeken stapelden zich op. Van stoppen met tuten was er plots helemaal geen sprake meer, integendeel. We hebben er toen zelfs bijgekocht. Zo veel steun en troost dat ze er uit haalde, dat wou ik haar niet ontnemen. Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder, en de aanvallen zijn relatief onder controle.

Enerzijds denk ik dus: het is de moment. Dringend. We gaan voor de korte pijn. Ik plan een uitstapje naar de tuutjesboom en weg zijn ze. Schluss. Anderzijds haalt Flo nog altijd veel troost uit haar tuutje, zeker na nog een hevige nachtmerrie. En wie weet hoe het verder gaat met haar. De nachtelijke aanvallen zijn niet helemaal verdwenen. Het kan snel kantelen en dan ben ik mijn trootsformule kwijt.

Flo slaapt nu al regelmatig in zonder tuutje. Ik zou ze ook gewoon kunnen bewaren voor ‘speciale gelegenheden’. Maar wat is een speciale gelegenheid? Als we volk krijgen en ze lang mag opblijven? Dat is minstens één keer per week, in de vakanties veel meer. Als ze valt of bang is of doodmoe van school komt? Flo heeft die trucks van mij trouwens snel door. De kans is groot dat ze gaat dramatiseren, voor haar tuutje.

Wat denken jullie: zou ik gaan voor de korte pijn of voor het uitdoofscenario?