MMS-mama

 

 

‘We zijn aan het eten’, sms de papa.

Terwijl ik in Brussel aan het werk ben, houdt hij me op de hoogte van het thuisfront. Leuk, al zijn de foto’s niet altijd even geruststellend 😉

Een nieuwe bril

De papa belde me op het werk op. “Nina haar bril is echt kapot. Ik ga nu naar Pearl.”

Slik. Wie voor de kinderen zorgt, beslist. Zo eenvoudig is het, vind ik. En doorgaans heb ik het daar totaal niet moeilijk mee. Bob en ik kom op vlak van opvoeding goed overeen. En toch zijn er ook verschillen. Zo ben ik bijvoorbeeld strenger op vlak van televisiekijken. Bob hecht dan weer meer belang aan gezond eten en drinken (wat, waar en wanneer).

Maar dat hij zo helemaal alleen een nieuwe bril voor Nina ging kopen, vond ik toch een beetje … lastig. Een bril is belangrijk. Nina gaat die de komende jaren iedere dag dragen. En ja, het is kinderachtig maar op vlak van stijl en mode ben ik er graag bij 😉 Bovendien vind ik het zelf al zo een vreselijk moeilijke aankoop. Ik ken maar weinig echt mooie brillen, niet voor volwassenen en zeker niet voor kinderen. Vaak is het of te braaf of te gewaagd. Stiekem hoopt ik dat Nina klaar zou zijn voor een klassieke zwarte Ray Ban-nerd bril. Nieuw is die stijl natuurlijk niet maar voor kinderen vind ik het nog altijd best cool. Maar de papa besliste en het werd iets totaal anders.

Toen ik de foto zag, moest ik even slikken. “Ja zeg. Het was niet gemakkelijk. Zo een roze of paarse bril is toch ook niet mooi? En jij houdt niet van aluminiummonturen. Veel blijft er dan niet over hoor. Bovendien heeft Nina een veel te klein en te bleek hoofdje voor zo een zwarte bril.” Ok, ik besef dat met drie kinderen ‘even snel’ brillen passen geen aangename activiteit is. Flo begint zich snel te vervelen en wil dan ook brillen passen, wat snel escaleert in totale chaos. En dan hebben we het niet eens over Bobs hernia.

Toch gaf ik me niet zo snel gewonnen. Dus belde ik naar Pearl met de vraag of ik nog mocht wisselen van montuur. Een uur later stond ik opnieuw in de winkel met Nina. 😉 Tientallen brillen hebben we gepast, en ja de nerdbril paste inderdaad niet. Dus sloot ik me (ondanks het schaamtegevoel) uiteindelijk toch aan bij de eerste keuze.

Alleen domme mensen veranderen nooit van gedacht. Toch?

Vaderdag

Met restjes flockpapier maakten de dochters een persoonlijke T-shirt voor vaderdag. Of hij hem gaat aandoen, is een andere vraag 😉

Ode aan een super papa

De journaliste Het Nieuwsblad nam contact met mij, na het lezen van mijn blog. Het artikel gaat dus over An, An de mama van drie ‘speciale’ meisjes. Maar mijn prinsesjes hebben natuurlijk ook nog een papa, een heel toegewijde, betrokken en aanwezige vader. Al wat ik vertelde, ging dus eigenlijk ons.

Bob en ik hebben samen kinderen gekregen, we verzorgen ze samen en voeden ze ook samen op. Mij lijkt dat nogal evident, ook al besef ik dat er nog altijd mannen bestaan die hun kinderen uitbesteden. Het gaat niet eens over wie wanneer, waar of hoeveel werkt. Ieder koppel verdeelt de huishoudelijke taken anders, maar kinderen dat zijn toch geen huishoudelijke taken?

Na een werkdag steek ik de kinderen evengoed in bed, gewoon om ze nog snel even te zien en niet omdat het “mijn beurt is”. Omgekeerd werkt het net zo.

Bob steekt de meisjes in bed en in bad, hij kookt voor ze, helpt ze met huiswerk, hij gaat met hen naar de dokter, brengt ze naar de dansles, kamt hun haar, poetst hun tanden. En ja, hij staat ook ’s nachts op voor Flo, voor een aanval of voor een fles of voor haar medicamenten. Ja, Bob is zijn titel van papa meer dan waard.

Kranten en tijdschriften denken natuurlijk in formats. In Het Nieuwsblad gaat het dit weekend over mij. En vandaag hier is het Bobs beurt, omdat hij meer dan een schouderklopje verdient. En de rest van het jaar gaat het gewoon over ons. 😉

 

 

 

Best Dad Ever

Vader maakt een grappige fotoreeks over zijn dochtertje. Waarschijnlijk nam zijn vrouw de foto’s, of een collega. Maar het idee is leuk,al zie ik het mezelf niet meteen doen.

Vaderdag

Wat ouders voor hun kinderen doen, is rationeel niet te vatten. Eén verwendag lijkt mij een kleine tegenprestatie. In theorie ben ik dus een grote fan van moeder- en vaderdag. Maar in de praktijk betekent vaderdag dat ik – voor de zoveelste keer- op zoek mag gaan naar een reeks originele cadeautjes.

Geven is leuker dan krijgen. En ik hou wel van een creatieve zoekopdracht. Maar jaar na jaar, voor vaderdag en kerstmis en de verjaardag, dezelfde zoektocht: ik moet toegeven dat mijn vatje inspiratie langzaam maar zeker opgeraakt. Allerhande fotocadeaus, kledij, interieurgadgets, boeken, bons of grapjes: het is allemaal al de revue gepaseerd.

Voor de ene persoonlijkheid is het ook gemakkelijker dan voor de andere. Je van zo van die mensen die altijd van alles op hun wishlist hebben staan. Anderen kopen gewoon zelf wat ze nodig, punt. Moeilijk. Mannen verwennen hun vrouw op moederdag massaal met bloemen. Wij vrouwen zouden ook zo een succesformule moeten uitvinden. Iemand suggesties? Bier? Wijn? P-magazine? 😉