Prestatie

Een nacht heb ik wakker gelegen van de auditie, en mijn blogbericht zorgde voor nog meer commotie. Dat Manou niet mag meedoen is jammer, meer we vinden wel iets anders. Ondertussen is er ook een overleg geweest met kamer58, wat hen siert. Ik hoop dat ze het volgend jaar anders aanpakken zodat er geen kinderen nog zo ontgoocheld en met een deuk in hun zelfbeeld naar huis terugkeren. Maar hiermee is het incident voor mij wel gesloten.

Wat mij meer verontrust is de onderliggende maatschappelijke tendens. De prestatiemaatschappij deint steeds verder uit en de kloof tussen winnaars en verliezers wordt alsmaar groter. Gewoon je best doen is niet meer goed genoeg, zelfs niet voor een vrijblijvende naschoolse activiteit.

Een leerkracht probeerde mij gisteren nog te overtuigen van dergelijke selectieprocedures en audities. ‘Uit ervaring weet ik dat ouders een school (of sportclub) met goede resultaten een goede school vinden. En door het maken van een selectie vooraf kan je gemakkelijk goede resultaten boeken. Ik ben altijd een gemiddelde leerkracht geweest tot er plots enkele super getalenteerde leerlingen in mijn klas zaten. Plots kreeg ik een uitstekende reputatie. Onterecht natuurlijk maar zo redeneren veel mensen. Meer nog: minder begaafde leerlingen zullen zelf vaak denken dat het probleem bij de leerkracht ligt, terwijl begaafde kinderen doorgaans gemotiveerder en dankbaarder zijn. Daarom is het als leerkracht/trainer gewoon leuker om met goede leerlingen te werken.’

Het doel is duidelijk belangrijker dan het leerproces. Zucht. Ben ik overgevoelig voor dergelijke uitspraken omdat mijn meisjes net iets meer zorg vragen dan gemiddeld? Ligt het probleem misschien dan toch bij mij?

Ik ben heel trots op mijn drie dochtertjes, ook al zijn het geen hoogvliegers. En ik heb totaal geen probleem met een gezonde competitie en rangschikkingen. Toch stel ik me vragen bij die steeds hoger liggende lat en onderliggende ratrace.

‘Kinderen zijn gereduceerd tot vaatjes, waarin ik dagelijks van bovenaf opgelegde informatie moet stoppen en daarnaast dien ik onmiddellijk de korte termijn resultaten te registreren’, schrijft een kleuterjuf in haar ontslagbrief. Waar is de tijd dat kinderen nog mochten spelen en fouten maken. Nu wil iedereen de best zijn, overal en in alles. Dat is toch niet haalbaar? Mensen en zelfs kinderen worden opgedeeld in winnaars en verliezers. Depressies en zelfmoorden nemen epidemische vormen aan en toch blijven we de druk opvoeren. Niemand durft te klagen (ik heb het gedaan en geweten ;-)), niemand wil uit de boot vallen.

Als jonge verstandige hoogopgeleide creatieve en artistieke mensen Manou al op voorhand afwijzen, wat gaat het dan geven voor Nina en Flo? Gaan zij wel hun plaats vinden in deze harde maatschappij? Of zouden we niet beter verhuizen naar een onbewoond eiland?

‘Jij mag geen les volgen’

‘Vandaag is de slechtste dag van mijn leven’.
Zo kwam Manou huilend en in paniek terug van de auditie van de VEM en kamer58, twee musicalscholen in Gent.

Weken geleden was ik op bezoek op het secretariaat van de Vem, om Manou in te schrijven voor musicalLESSEN.
Heel vriendelijke mensen, dacht ik. Er kwam een auditie aan te pas, vertelde ze me. ‘Omdat wij met gemotiveerde kinderen willen werken. En sommige ouders schrijven hun kinderen om de verkeerde redenen in.’ Maar ik moest me zeker geen zorgen maken. Kinderen mogen niet te veel podiumvrees hebben maar toonvast zingen is geen vereiste. Het gaat ten slotte om lessen. Een korte voorstelling en een liedje zingen, meer moest dat niet zijn.

Zo heb ik dat ook aan Manou verteld. Ze had er veel zin in. Haar beste vriendinnetje bleef vrijdag bij ons slapen en de hele ochtend hebben ze samen gerepeteerd.

Gemotiveerd of niet: geen van beide meisjes mag meedoen. Wat een superdag zou worden eindigde in ellenlange tranen en met een bijzonder ongelukkig gevoel van falen. “Jammer, maar helaas” zou ik gezegd hebben mochten we vooraf correct geïnformeerd zijn. Dan hadden we de meisjes kunnen voorbereiden. Nu denk ik: schande, niet omdat Manou niet doormag maar wel om de verkeerde verwachtingen en de manier waarop.

‘Probeer het volgend jaar nog eens’. Meer uiteg kreeg Manou niet. Wenend kwam ze de cafetaria binnen. In de zaal zaten nog verschillende huilende kinderen. Ik was totaal verrast en viel alls het ware van mijn stoel. De leeftijd van de kinderen schommelde tussen de 8 en de 18 jaar. ‘Iedereen stond mij uit te lachen’ Bye Bye eigenwaarde. Mijn moederhart bloedde.

Het afhaalmoment had ik veel weg van een begrafenis, vol huilende kinderen en troostende ouders. Dit gaat om musicallessen waar ouders – hou u vast- 300 euro voor willen betalen.   Een leuke naschoolse activiteit voor kinderen van 8 tot 11 jaar met één toonmoment per jaar; dit was geen auditie voor een studio 100-show of voor The Voice.

Na twee dagen word ik nog steeds misselijk van de hele toestand.