Ontsnapt

Ik ontdekte de ramp pas ’s avonds laat, toen de kinderen al in hun bedje lagen. Het deurtje van ons konijnenhok stond open, ondanks het extra spanriempje. Eén keer raden naar de schuldige. Denver het konijn was natuurlijk nergens te bespeuren. Ik heb even gezocht maar het leek hopeloos.

De volgende ochtend gebaarden we van niets. Daddy en ik besloten om het nieuws pas na school te vertellen, kwestie van de juf te sparen. Ik zat aan mijn bureau toen er om tien uur iemand aanbelde aan de voordeur. “Er zit een dwergkonijn onder mijn wagen. Weet u toevallig niet van wie dat beest zou kunnen zijn?” Wonder boven wonder: Denver was gelokaliseerd.

Maar daarmee hadden we hem natuurlijk nog niet terug. Voor ons huis is een klein parkingetje met een tiental plaatsen. Denver verstopte zich onder één bepaalde wagen maar toen ik hem probeerde pakken, vluchtte hij. Anderhalf uur hebben we met een achttal mensen geprobeerd om hem te vangen. Zelfs met grote stukken karton en netten bleef het een onmogelijk opdracht. Mijn rug, knieën en armen deden pijn van het bukken en lopen en opnieuw bukken.

Niet dat de meisjes veel omkijken naar dat beest, toch wist ik dat het een drama zou worden. Ik kan me de dood van mijn hamster nog levendig herinneren. Hoe veel zin ik ook had om de kloppenjacht op te geven, ik moest blijven proberen. Even leek het zelfs te lukken. Met een beetje eten lokte ik hem in mijn richting. Tot een oude dame plots haar auto wou recupereren en echt geen minuut kon wachten. Ik had heel veel zin om al mijn frustraties op haar af te reageren maar dat was niet eens nodig. Zo snel wou ze achteruit rijden, botste ze toch wel tegen een verkeerspaal aan. Het zal haar leren om zo gehaast te zijn.

Daarmee was het konijn natuurlijk nog niet gevangen. Maar hij werd moe en na nog een tien tal keer over en weer lopen en zuchten, hield Denver plots even stilstand op de open en vrijgekomen parkeerplaats. Eén seconde en veel geluk maar ik had hem vast. Zijn rug zat onder de olie en teer van de wagens. Ik heb hem proberen wassen en dat liet hij rustig toe. Denver was uitgeput, en ik ook. Maar ons gezin is gelukkig weer compleet.

10 jaar

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat mijn mama overleed. En ook al blog ik zelden over haar; iedereen die mij een beetje kent weet hoe gevoelig het onderwerp nog altijd ligt. Terwijl ik veel troost haal uit mijn schrijfsels over Flo, komen de tranen bij een bericht over mijn mama meteen boven. Woorden kunnen onze band zo moeilijk vatten.

Je ouders verliezen is een ingrijpende gebeurtenis. Het is een beetje zoals kinderen krijgen. Vooraf kan je proberen het je voor te stellen, je er op voor te bereiden. Eens zover staat de wereld toch stil, en verandert alles.

Mijn mama’s dood was zonder meer een traumatische ervaring. Als enig kind hadden wij een buitengewoon goede en sterkte band. Zij wist alles van mij, en ik van haar. Ik besefte toen al dat er niemand anders op deze wereld mij ooit nog zo graag zou zien. Als puber ging ik ’s middags liever met haar iets eten dan met mijn vriendinnen. Zo hou ik wel duizend mooie herinneren aan haar over.

En toen kreeg ze kanker en een jaar later was ze weg. Het ergste denkbare overkwam mij. Ik was 24 jaar. Ondertussen wisselden verdriet, onbegrip, jaloezie, gemis, zelfmedelijden, woede, berusting en nog zo veel andere emoties elkaar af. Op slechte dagen mis ik haar, zo hard dat het pijn doet. Jammer genoeg geloof ik niet in God of in de hemel. Dat zou heerlijk zijn, weten dat ik haar ooit nog eens zou terug zien op een witte wolk.

Gelukkig zijn er ook veel goede dagen, waarop ik besef dat ik in 24 jaar meer liefde heb ontvangen dan de meeste op een heel leven.

Dromen zijn bedrog #wijvenweek

Als kind droomde ik van een hyperromantisch huwelijk, een groot gezin en een toffe afwisselende en creatieve job. Ik droomde van verre reizen, avonturen en heldendaden. Dromen als wensen.

Vandaag heb ik eigenlijk maar één heel voorspelbare droom: ik zit op terras met drie toffe vrijgevochten jongvolwassen dames. We genieten van de zon, plagen elkaar en kletsen over de zin van het leven en over “de mannen”. Drie gezonde en gelukkige kinderen, dat is het enige wat ik wil. Het zou leuk zijn moesten daddy en ik de groeipijn zonder veel kleerscheuren overleven maar zij zijn het belangrijkste. Heel origineel ben ik dus niet met mijn grote levenswens, al moeten we toch toegeven dat de mijn uitwerken stuk minder evident is dat die van doorsneer ouders.

“Geniet van vandaag, niemand heeft u morgen beloofd”. De quote gaat al enkele dagen rond op facebook, naar aanleiding van de busramp in Zwitserland. Is deze uitspraak bedoeld als steunbetuiging? “Niemand heeft u morgen beloofd?”. Ik geloof niet in god, en zeker niet in het lot maar ik geloof wel in morgen en overmorgen. Die kinderen uit Lommel waren wel zeker een morgen en een overmorgen beloofd. Als twaalfjarige heb je plannen en dromen met hopen. Net daarom is het zo vreselijk tragisch.

Aan hun dromen is abrupt een einde gekomen. En de ouders blijven zitten met een onvoorstelbare nachtmerrie.