Moe, ik ben echt heel erg moe. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatste een nacht heb doorgeslapen. Flo krijgt voorlopig haar medicamenten en haar nachtvoeding om 1 uur, ’s nachts. En moest het nog helpen… Deze nacht werden we getrakteerd om 3 uur op nog een goede aanval. En om zes uur is ze wakker en begint het hele circus opnieuw. Ik drink nu al bijna een jaar iedere ochtend redbull, als ontbijt. Dat helpt, voor eventjes, maar ik krijg er precies toch migraine van.
De huisarts schreef me rust voor, heel veel rust. Moesten rust in de apotheek te verkrijgen zijn, dan bestelde ik meteen een container. Maar zo werk dat natuurlijk niet. Ik ben nu 2 dagen thuis. Twee dagen niets proberen om zo weinig mogelijk te doen. Niet gemakkelijk. Dan lig ik net in bed, en hoor ik mijn gsm overgaan één twee drie keer. Hel. En dan staat de postbode voor de deur. Vandaag moest ik Flo ook thuishouden, na haar aanval van deze nacht. Twee dagen zonder resultaat.
“This too shall pass.” Ooit. Volgende week worden we terug verwacht in het UZ, om misschien toch opnieuw met een nieuw medicijn te starten. Hoop doet leven, zeggen ze. Zelf zie ik vooral op tegen de opbouw van -hou u vast- 2 maanden. Nog eens 2 maanden … wachten, kijken, slikken, testen, zoeken, EEG hier en daar, vergelijken en hopen, … Zucht …
Maar voorlopig ga ik stopen met zagen. Verwacht hier de komende dagen dus vooral foto’s 😉
Achter de camera 