‘Mama? Wat heeft Tuc in zijn bek?’
In het gras ligt een jong gekwetst duifje. Ik til het op maar een groot stuk van zijn pluimen blijven op de grond liggen. Zijn vleugeltje is zwaar toegetakeld. Wat nu?
‘Verlos het beest uit zijn lijden’, was het eerste dat in me opkwam. Maar hoe doe je dat? ‘Gooi het dier tegen de muur. Verdrink het. Knip, hak of ruk zijn kop er af’, waren de tips uit mijn nabije omgeving.
Hum. Mijn hart voor dieren kromp in elkaar. Het vogeltje keek me met grote ogen aan, zonder zich te verroeren. Slik. Als het diertje moest doodgaan, dan zou dat vanzelf ook gebeuren, dacht ik. De natuur verwacht niet dat ik een vogel tegen de muur smak.
We maakten een zacht nestje en plaatsen ons vogeltje op de vensterbank, in de schaduw én hoog genoeg zodat moordenaar Tuc er niet meer bij kon. Later op de avond, op een terras in Gent, kwam het vogelasiel ter sprake. Goed plan, dacht ik, al werd mij tegelijkertijd ook duidelijk dat zo een gewond beestje op een vensterbank een vogel voor de kat was, letterlijk. En dus spurtte ik met de fiets naar huis, om het vogeltje voor een tweede keer te redden. Nog een geluk dat onze poes genoeg eten krijgt, en zich maar zelden in de buurt van de hond (en de vensterbank) vertoont.
Deze ochtend gooide ik mijn planning om voor mijn nieuwe vriendje, en reden we naar het vogelasiel in Merelbeke. Dat mensen zich belangeloos inzetten voor zo kleine en kwetsbare dieren als tortelduifjes vind ik aandoenlijk en hoopgevend.
Moraal van het verhaal: wie het klein niet eert, is het grote niet weert.
En ook: gooi nooit een vogeltje tegen de muur.
Achter de camera 