Even terug in de tijd. ‘Haar voetjes staan een beetje scheef’, fluisterde Bob me kort na de bevalling toe. Volgens de artsen moest ik me vooral geen zorgen maken. Met een beetje kiné zou dat vanzelf goed komen. Dat eerste jaar trokken wij met baby Manou dus iedere dag opnieuw naar een groepspraktijk in de buurt. Maar veel veranderde dat niet en dus werden haar voetjes ingegipst, voor een maandje. Er volgde een fixatieplankje, een kleine operatie en nog een paar gipsen. In de eerste kleuterklas besloot de orthopedist om haar beentjes dan toch door te zagen en te roteren. Later moesten die spillen er natuurlijk ook weer uit.
Helemaal recht staan haar voetjes nog altijd niet maar het gaat, letterlijk en figuurlijk. Alleen heeft ze een beetje last van een contraire teen, een terugkruip-teen zoals wij hem noemen. De orthopedist van het UZ stuurde ons door naar een prothese-expert in Wetteren. Na lang wachten kreeg Manou een eerste ‘stukje’. Dat was geen succes. Geen uur later lagen beide kanten van haar teentje volledig open. En dus belandde de bruine constructie enkele dagen of weken later in de vuilnisbak.
Iedere dag rij ik in onze straat voorbij een ‘voetcenter’. Als ze mij in het UZ niet kunnen helpen, kan ik beter niet te veel verwachten van een ‘gewone’ pedicure of ‘podologe’. Dacht ik. Maar ik maakte toch een afspraak voor een verzorging, want dat kunnen die voetjes van mijn prinsesje wel gebruiken. Niets zo vies als schimmeltenen en schuurenkels. Tijdens de behandeling liet ik me overhalen om het nog eens te proberen. Wie niet waagt, niet wint.
Ondertussen draagt Manou haar teenstukje al een maand, met succes. Tot vorig weekend alvast want toen bleek ons kleine bruine vriendje plots verdwenen. Turn- en zwemlessen zijn op dat vlak gevaarlijk. Maar fouten maken mag, dat is zo ongeveer ons familieslogan aan het worden. En dus lieten we (met plezier) een nieuw exemplaar maken. Haar teentje gaat er alvast op vooruit, en voor-uit is beter dan onder-uit 😉
Achter de camera 