Het leek mij een haalbaar voornemen. Iedereen groeten, altijd vriendelijk zijn en niet te veel zagen. Makkie 😉 Ik  ben doorgaans al behoorlijk optimist en sociaal. Wat kon er misgaan?
Maar ik moet toegeven: het werd een regelrechte flop. Ik pleit schuldig maar de mislukking was deels ook te wijten het ongeval. Pijn is niet echt een oppepper. Door mijn uiteengespatte knie had ik bovendien nogal wat steun nodig van mijn omgeving. Dan loop je een hele dag anderen al te bedanken. Veel goesting (en energie) om daar een schep bovenop te doen, had ik gewoon niet.
Maar er is meer. Een maand hoffelijk zijn, het voornemen is misschien net iets te algemeen, te vrijblijvend. Vreemden bij de bakker groeten, dat is een haalbaar concreet voornemen. Vriendelijke zijn tegen andere onbekende ouders aan de schoolpoort bleek moeilijker. Veel schoolpoortouders kennen elkaar, en staan gezellig te kletsen. Daar zag ik gewoon geen ingang. Hoffelijkheid mag toch niet opdringerig worden? Het was bovendien koud buiten. Niemand had zin om veel langer buiten te hangen dan strikt noodzakelijk.
Alleen in het verkeer kostte het mij weinig moeite om extra hoffelijk te zijn. Ik ben geen agressieve chauffeur maar het mag voor mijn part vooruitgaan. Ik nam me voor om iets meer geduld te hebben met de twijfelaars, de angsthazen en de toeristen. De Antwerpstesteenweg bleek de perfecte locatie voor mijn actie. Het is er altijd druk. Ik geloof nogal in ritsen maar dan moet de ander chauffeur er ook wel voor gaan. Tijdens de maand van de hoffelijkheid nam ik voor een keer zelf het initiatief.
Veel mensen wisten niet wat hen overkwam. Sommige bleven twijfelen tot de hele situatie echt gênant werd. Ik probeerde dan echt niet te zuchten, laat staan te trompen. Anderen maakte wel gewillige gebruik van mijn “vriendelijk” aanbod maar slechts weinige vonden het nodig om even terug te zwaaien. Ook dan probeerde ik niet te vloeken. Soms werd er zelf misbruik gemaakt van mijn initiatief, en kropen er meteen drie of vier of vijf wagens voor. Ik haalde diep adem en bleef lachen.
Veel voldoening heb ik niet echt gehaald uit de actie. Maar ik weiger op te geven. Het slechte weer en de eindeloze files maken ons gewoon allemaal een beetje prikkelbaar. Maar er is goed nieuws: gisteren zag ik in het gras al een paar krokusblaadjes de kop op steken. De lente komt er aan. 🙂
Achter de camera 