Samen op vakantie

‘Dus jullie gaan met vrienden op vakantie? Goh, dat is toch niet gemakkelijk he. Iedereen heeft zo zijn eigen gewoontes en voor je het weet heb je ruzie. Dat is niets voor mij’

Voor de deur van het appartement staan wel tien paar schoenen, en een berg zand. De kinderen rennen, roepen, zingen, dansen en spelen doorheen het appartement. Dan weer willen ze aan tafel tekenen, om geen tien minuten later opnieuw te verhuizen naar het stapelbed.

Na een heerlijke dag op het strand wordt er gegeten en gedronken. De mannen koken, de vrouwen kletsen en ruimen op. In de achterkamer horen we nog steeds gegiechel. Morgen gaan we weer wandelen, steppen, schelpjes zoeken en zandkastelen bouwen.

Samen is veel leuker dan alleen, zingen de kleine meisjes in koor. Move tegen pesten is helemaal terug. Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk. Je eet te veel, slaapt te weinig en moet zowel ’s morgensvroeg als ’s avonds nog eens met de hond buiten. En heel soms moet iedereen op hetzelfde moment naar het toilet. 🙂

Ik ben erg dankbaar dat ik de voorbije jaren zo veel toffe, gemakkelijke en lieve mensen ben tegengekomen.  Echte vriendschappen zijn zeldzaam. Dat ze jaar na jaar met ons op vakantie willen, ons blijven verdagen en er ondanks alles graag opnieuw bij zijn. TOP!

Kerstkaartjes

Ook al is het een beetje ouderwets, ik verstuur nog altijd (veel) echte kerstkaartjes. Ik doe het grotendeels voor mezelf, besef ik. Een kort project, nadenken over een concept en dat uitwerken: ik geniet. Kerstmis is gewoon een goed excuus want ik zou evenveel plezier beleven aan kleurrijke lentewensen, om maar iets te zeggen. Ook de bijhorende mentale oefening vind ik verrijkend: naar wie ga ik mijn resultaatjes opsturen?

Enkele jaren geleden was ik ‘vrijgeviger’. Ik zag kerstkaartjes als een leuke manier om nieuwe en uit het oog verloren vrienden opnieuw aan te halen. Met de jaren ben ik realistischer geworden. 🙂 Vriendschap moet van twee kanten komen, en dooft soms ook uit. Daar kan een kaartje niets aan veranderen. Ondertussen stuur ik dus vooral kerstkaartjes naar de vaste goede vrienden, én naar familie. Maar de dochters krijgen steeds meer eigen vriendjes waardoor het aantal ongeveer gelijk blijft.

Kerstkaartjes zijn trouwens ook een leuke manier om mensen te bedanken. Onze juffen bijvoorbeeld, die iedere dag opnieuw hun best doen voor mijn meisjes. Verder denk ik ook aan de neuroloog, de thuisbegeleiding, het revalidatiecentrum, de huisarts, Bob’s kinesist enzovoort. Een gedrukte dankuwel, meer moet kertsmis niet zijn.

En jullie, sturen jullie nog echte kaartjes en naar wie ?

Ski

We go long way back. We zaten samen op school, vaak naast elkaar zodat ik goed kon afkijken 🙂 We hingen samen op de speelplaats tijdens de pauzes, maakten grote levensplannen, gingen samen uit, leerden samen rollerbladen, trokken als rasechte pubers samen naar de sneeuw (en naar Parijs). Ze was een van mijn eerste modellen. Een paar jaar fotografeerde ik haar huwelijk, dan haar zwangere buik en niet veel later haar eerst geborene.

En nu gaan we dus opnieuw samen skiën, zonder kinderen en zelfs zonder mannen. Een weekje met ons twee, op hotel in de bergen. IK KIJK ER KEIHARD NAAR UIT ! Mama’s verdienen af en toe een heerlijke rustpauze.  Toch? 😉

Brunch

Zondag is Chirodag. Het is geen wet maar ik probeer er toch zo veel mogelijk rekening mee te houden. Vooral op sociaal vlak, vraagt dat de nodige creativiteit. Het weekend is al zo kort en voor je het weet blijft er gewoon geen tijd meer over voor vriendschappen. Maar waar een wil is, is een weg.

En dus spreken wij gewoon een beetje vroeger af. Zondag brunchdag. Heerlijke croissants, broodjes, zoet en hartig beleg, quiche of omelet, en een glaasje prik: ik vind dat echt super gezellig én lekker 😉

Feestje

Nina is donderdag jarig, en dat vieren we. Een eigen feestje, daar kijken mijn meisjes naar uit. En omdat Nina voorlopig maar zes klasgenootjes telt, kon ik gemakkelijk iedereen uitnodigen. Dat zou die prille vriendschappen bovendien een duwtje in de rug geven, dacht ik.

‘In type acht onderwijs zitten wel veel speciale kinderen hoor.’ Buitenstaanders lijken te vergeten dat mijn dochter daar ook naar school gaat, en dus ook ‘zo een specialeke’ is. Maar geen probleem, ik ben zo goed als gespecialiseerd in specialekes. 🙂 Meer nog: ik heb de voorbije jaren bijna geen volkomen normale mensen meer tegengekomen, zeker geen volwassenen 😉

Het probleem zit hem in de perceptie, in het onbekende, in het wij- en zijgevoel. Een leerkracht van buitengewoon onderwijs vertelde me ooit hoe ouders hem aanspraken over de gemengde speelplaats, en hoe erg ze het vonden dat hun kind nu moest omgaan met die gehandicapten. Alle kinderen in buitengewoon onderwijs hebben extra zorg nodig. De ene handicap is heus niet superieur dan de andere. Het is een beetje zoals racistische Marokkanen, het slaat echt nergens op.

De meeste klasgenootjes heb ik al ontmoet op de speelplaats en het zien allemaal erg leuke kinderen uit. Ik kijk er naar uit om ze morgen echt te leren kennen.

Friends

Je moet hulp durven vragen, zeker aan echte vrienden maar eigenlijk aan ook aan minder bekenden. Elkaar helpen schept een band. Het kan leuk zijn, zeker als je nadien eens iets terug kan doen. En vele handen maken licht werk.

Wij hebben een grote tuin, waar we erg veel plezier aan beleven. Maar met Bobs hernia werd de winteropkuis toch een zware , lees onhaalbare, klus. En dus trommelde ik een paar goede vrienden op. Het werd een heel gezellige dag, en dan denk ik niet eens aan het prachtige resultaat. Bedankt iedereen en de volgende keer kom ik met plezier bij jullie klussen!

Ruzie

Manou heeft ruzie met haar beste vriendinnetje. Het is nu al een paar weken aan de gang. Even maken ze het goed maar een dag later is het weer mis. Dan is de ene boos, dan weer de andere. “Want ik stond bij die en die, en dan wou zij niet meer naar mij zitten. En nu mag ik met die en die niet meer meespelen. En ze zei dat ze nooit nooit nooit nog mijn vriendin wou zijn. Nooit he mama. Ik wou het goedmaken maar dat wou zij niet. En daarom wil ik vanaf nu liever geen boterhammen meer eten, maar warm.” De laatste weken vloeiend er al veel traantjes aan beide kanten. Zo zonde.

Waarom is vriendschap onder meisjes toch zo vreselijk moeilijk? Ik kan me mijn eigen ruzietjes nog herinneren, altijd pijnlijk en zo verdomd nutteloos. Het heeft iets weg van liefdesverdriet al is vriendschap soms nog moeilijker. Zelfs op mijn leeftijd vind ik langdurige en vooral hechte vriendschappen met vrouwen vaak ingewikkelder dan die van mannen en hun maten.

Met drie dochters wist ik dat dit er zou aankomen. Maar geef toe: het tweede leerjaar, dat is toch erg vroeg.

Sneeuwkiekjes

Deze slideshow vereist JavaScript.

Sneeuw heeft iets magisch. Alles ziet er plots schilderachtig, fris en wit uit. Onze omgeving klinkt ook helemaal anders. Je moet maar eens luisteren, zo stil en vredig. En ja, ik heb er een kniewonde aan overgehouden, en binnenkort waarschijnlijk een groot sneeuwlitteken. En toch hou ik van sneeuw, net als Tuc trouwens.

Het internet, facebook in het bijzonder, staat de laatste dagen vol sneeuwkiekjes. Ik ga er nog een schepje bovenop doen. De boog kan niet altijd gespannen staan. En het is een leuke manier om de vriendjes te bedanken voor een leuke namiddag. Deze foto’s heeft Bob gemaakt, met zijn Iphone. Zelf ben ik nog altijd alles behalve mobiel.

Eindejaarsfeesten

Kerstmis is een familiefeest, nieuwjaar vier je met goede vrienden. Zo zie ik het. Het is een ideefix. Als enig kind kan ik me nochtans geen grote kerstdiners herinneren. En ook nieuwjaar viel al enkele keren tegen. Net omdat je er over nadenken, worden het beladen en dus moeilijke dagen. Noch kerstmis noch nieuwjaar zullen dit jaar gepaard gaan met een groot feest.

Kerstavond vieren we voor het eerst onder ons. En ook al zijn de kinderen nog klein en wil ik geen fortuinen uitgeven aan cadeautjes: ik ga toch proberen daar toch iets feestelijks van te maken. Mijn ideale avond is er eentje zonder tv (of met een goede film op het einde van de avond), vol spelende kinderen en lachende ouders; en met zelfgemaakte geschenkjes. Ik hoop op termijn dat kerstavond bij ons thuis een evidentie wordt, een niet te missen groot gezellig familiefeest. Kerstdag mogen ze voor mijn part bij hun schoonouders vieren 🙂

Nieuwjaar is voor de vrienden. Vorig jaar bleven er een tiental volwassenen en evenveel kinderen bij ons logeren. Dit jaar houden we het rustiger, met één ander koppel. Een zorgkindje hebben, heeft zo zijn gevolgen. En ook al besef ik dat je beter kiest voor een paar goede vrienden dan voor dertig kennissen, toch vind ik het stiekem ook een klein beetje jammer. Misschien was opgroeien met series als Friends toch niet zo een goed idee 😉 Bovendien wordt het ‘en petit comité’ ook vast erg gezellig.

Vandaag begint alvast mijn vakantie. Ik moet nog een paar dagen naar Brussel, heb ook nog een paar foto-opdrachten gepland maar in mijn hoofd is het jaar zo goed als voorbij 😉

Vriendschap

Ik ben blij dat mijn meisjes net zoveel genieten van hun vriendjes als ik van die van mij. En wat een heerlijk weertje. Het leven kan soms mooi zijn.

Vriendenboekje

Ze kan nog niet lezen of schrijven, maar mevrouw Manou heeft wel al een vriendschapsboekje. Die dingen doen de ronde op school en ik vind ze zelf ook best leuk, een mooie herinnering voor later. Ze vroeg er al zo lang naar en voor kerstmis ging ik dus op zoek naar een origineel exemplaar.

Bij Bookadoo kan je boeken met eigen foto’s bestellen, ook romans. Ik moest een frontale foto insturen, en die hebben zij handmatig uitgesneden en gemonteerd. Voor alle duidelijkheid: Manou had een grijs kleedje aan op mijn beeld. De prinsessenoutfit is er op geplakt.  Het is best goed gelukt, vind ik.

En Manou was er erg blij mee. Vanaf volgende week mogen haar vriendinnetje er aan geloven.