Arme mannen

Die arme lieve brave mannen die per se met hun vrouwtje mee moeten shoppen. Je zou ze bijna beklagen. Wat een leven 😉
Bron

Kuisen

Orde is niet mijn sterkste kant. Opruimen, kuisen, dweilen, poetsen, wassen en strijken: graag doe ik die dingen niet. Verrijken en interessant of creatief is anders. Meer nog: ik heb nooit goed begrepen wat andere vrouwen daar wel zo leuk aan vinden. Vrouwen met de kuisziekte die hebben gewoon tijd te veel en interesses of vrienden te weinig, heb ik lang gedacht. Want als ik kon kan kiezen tussen een zaterdag samen op stap, dan was er echt geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om toch te kuisen. En zelfs thuis had ik precies altijd iets beters te doen: spelen met de kinderen, een leuk filmpje bekijken, iets naaien of foto’s maken.

Tot nu. Ik heb de voorbije weken al veel opgeruimd en gekuist. Dat het niet echt opvalt, ligt aan de kinderen. En echt waar: in de hoeken en onder de zetels ligt het merkbaar properder. Kuisen is een beetje zoals in de tuin werken maar dan binnen. Verstand op nul en gaan. Vooral de eerste week nadat het woord “Lennox Gastaut” gevallen is, ben ik er nogal ingevlogen. Trap op, trap af, stofzuigen en dweilen en dan achteraf genieten van het resultaat terwijl je lichaam uitrust. Ik geef toe: het deed deugd.

Meer nog: ik een proper huis voelde ik me minder machteloos. I’m in control; alles komt goed. Zoiets. An de psychologe: kuisen werkt therapeutisch. Misschien zijn vrouwen met kuisziekte (natuurlijk niet allemaal ) gewoon onzeker of worstelen ze met het leven (of hun partner). En geeft het kuisen hen een goed gevoel zoals anderen dwangmatig gaan lopen. Het is zelfs een goede strategie, lijkt mij, zeker in vergelijking met alcohol of feelgood-shoppen.

Jezelf heruitvinden

Plots moet alles anders. Mijn dagindeling, mijn werk, mijn toekomst, mijn relatie, mijn manier van opvoeden. Van lekker nonchalant en een beetje gek ben ik veranderd naar een bezorgd en gespannen mama. Wie is die vrouw die haar dochter zo niet alleen durft te laten, die bang naast haar waakt als ze op de schommel zit, die altijd en overal met haar babyfoon loopt? En zeggen dat mijn vriendinnen vroeger lachten met mijn nonchalance.

Zelfs mijn stijl moet er aan geloven. Make-up is uit den boze want die loopt uit als je weent. Te sexy, te vrolijk, te felle kleuren: ik zie het mezelf toch niet meteen nog dragen. Alsof ik iets te vieren heb. Niet dat ik wakker lig van mijn uiterlijk. In mijn hoofd is er alleen nog plaats voor mijn kinderen, en dan in het bijzondere voor Flo en voor die verdomde aanvallen. Toch zie ik in de ogen van anderen dat ik veranderd ben. Van “An het sping in’t veld” naar “arme An, zo erg voor haar.”

“Zorg je wel goed voor jezelf?” Hoe doe je dat, in deze omstandigheden? Een dagje naar de sauna of lekker lang uitslapen, zit er niet meer in. Me laten gaan is ook al geen optie want er lopen hier nog 2 andere meisjes rond. Dus slik ik mijn tranen in, neem in aspirine duo in de plaats met veel cafeïne en probeer genoeg te eten. En ’s avonds trakteer mezelf op een glas wijn (of twee).

Als jullie andere betaalbare zelf-traktacties kennen die totaal geen tijd vragen, mogen jullie het altijd laten weten 😉