Bloemen

Moederdag is een drukke dag voor een bloemenwinkel, en daarom stak ik zondag een handje toe in Het Groenhof. Een nuttige activiteit op zondagmorgen, het is eens iets anders. Bovendien proef ik zelf graag eens van een andere job. Dat is verrijkend, en brengt me ook steevast de nodige nederigheid bij.

Want vergis u niet: bloemen inpakken is een pak moeilijker dan het er uit ziet. Al eens geprobeerd een pakje te maken van een lange fragiele orchidee? En ondertussen staan de klanten muisstil op uw vingers te kijken. De volgende keer dat ik zelf bloemen krijg laat ik ze gewoon een hele week in de emballage zitten, uit respect 😉

Terwijl ik met een beetje enthousiasme en een sociaal klapke mij wel behelp in de horeca, stond ik nu toch een dik uur te sukkelen. Reality check: zo handig ben ik dus toch niet. Tegen de tijd dat ik in één beweging, zonder kreuken en scheuren, een doorschijnend vloeitje van de rol kon trekken, was de grote rush voorbij.

De dag eindigde met een aandoenlijke anekdote: een oudere dame bestelt een boeketje met een kaartje voor moederdag. Ze schrijft er op: ‘Voor de liefste mama, van oma.’ Het is een doordenkertje. 🙂

Terug aan het werk

Morgen ga ik terug aan de slag. Fotograferen zal nog niet lukken, maar van achter mijn computer zou ik toch al iets moeten kunnen. Ok, een volledige werkdag gaat lastig worden. Ik ga een manier moeten vinden om mijn knie in de hoogte te leggen, én om er te geraken. Want zolang ik mijn been niet kan plooien, zit autorijden er niet meteen in.

Eigenlijk heb ik nog een ziektebriefje. Maar het is dubbel. Toen Flo vorig jaar anderhalve maand is opgenomen, heb ik veel sociaal verlof moeten nemen. Ook na haar opname ben ik vaak thuisgebleven, omdat het gewoon onhaalbaar was om ze naar school te sturen. Later werd Bob ziek, en Manou en ik zelf. Ik besef dat mijn collega’s al veel voor mij zijn ingesprongen, vorige week opnieuw. Ik kan er niets aan doen, maar daar hebben zij natuurlijk geen boodschap aan. Uiteindelijk wringt het toch, vroeg of laat. Begrip en inlevingsvermogen hebben grenzen.

En daarom wil ik morgen terug gaan werken. De media is een harde wereld. Ik heb alvast een carpoolrit versierd. Mijn krukken staan klaar, en hopelijk geraak ik morgenochtend in iets anders dan een trainingsbroek 😉

Met mama mee

Sommige vrouwen nemen hun kinderen gewoon mee naar het werk, net als de Italiaanse politica Licia Ronzulli in het Europees Parlement.

Ik nam Manou tijdens mijn zwangerschapsverlof ook soms mee, zeker voor een eenvoudig portret. Veel van “mijn modellen” vonden dat wel leuk, zo een pasgeboren baby. Dat brak het ijs. Maar kleine kindjes worden groot, en krijgen bovendien broertjes en zusjes.

Ik denk dat voor Licia het einde ook bijna in zicht is 😉

Gezellig samen

Het herfst buiten. We hebben niets gepland, zalig. Dat gebeurt  niet vaak. “Jij kan dat niet, niets doen.” Toch wel, al is ‘niets’ natuurlijk wel echt weinig. Puzzelen, naaien, Uno spelen, TV-kijken, haken, enzovoort. Genieten, al vind ik eén dag in trainingsbroek meer dan genoeg. Dan zie ik de was liggen, de strijk, de afwas, een computer vol onafgewerkte opdrachten, … Niets doen is iets voor studenten, of voor mensen zonder kinderen 😉

 

Iets zinvol

Tijdens mijn middagpauze botste ik toevallig (in De Morgen) op een artikel over de afdeling intensieve zorgen van het kinderziekenhuis van het UZ Gent. De nieuwswaarde van het stuk is beperkt maar een beetje emo kan ik wel smaken. Meer nog. Sinds ons avonturen met Flo voel ik mij erg betrokken bij dergelijke onderwerpen. Soms denk ik dat het hele gebeuren mijn kijk op het leven grondig heeft veranderd.

Ik heb een leuke job, echt waar. Foto’s maken, foto’s bekijken, de contacten, het bloggen, het entertainen, de resultaten, zelfs de naverwerking doe ik graag. En toch. Fotografie is leuk en creatief, maar is het ook zinvol? In een wereld vol doodzieke kinderen en eenzame bejaarden, vol armoede, conflicten en vervuiling, hou ik mij bezig met … mooi foto’s. Gelukkig werk ik nog voor de krant, de vierde macht. En er bestaan in onze maatschappij meer oppervlakkige jobs.

Voor een echte carrièreswitch is het een beetje laat. Thuis verricht ik al geregeld vrijwilligerswerk, van animator tot chauffeur, van verpleegster tot huis-tuin en keukenpsychologe. En toch…

Je bent wat je doet

Het is een nieuwe vorm van snobisme, aldus TED. “Wat doe je?”, is de eerste vraag die mensen elkaar stellen. En daarmee polsen ze niet naar je hobby’s. Hogeschool of universiteit, woonplaats, spaarcenten of echtelijke staat: mensen worden tegenwoordig vooral beoordelen en opgedeeld volgens hun beroep. Gelukkig voor mij klinkt “fotografe” leuk en creatief, misschien zelfs spannender dan het echt is. Het is alvast gemakkelijker dan boekhoudster ook al verdienen die waarschijnlijk een stuk meer.

En toch betrap ik mezelf dat ik het onbewust ook doe, zo veralgemenen. Zo moest ik onlangs een koppel artsen-specialisten fotograferen. Een feestje vol dokters, echt zwaar kon dat toch niet worden? Een zatte dokter, dat leek mij een beetje tegenstrijdig. Tandartsen flossen, diëtisten eten gezond, secretaressen houden van orde, agenten houden zich aan de snelheidsbeperkingen, zelfstandigen zijn … enzovoort dus. Mijn vrienden zagen dat totaal anders: zot, dokters drinken net heel erg veel, vooral sterke drank. En drugs met hopen, volgens hen. Ze kloppen lange dagen én zitten aan de bron.

Toen ik de vraag op de man af aan een paar dokters op het feest voorlegde, reageerde ze geschokt: natuurlijk drinken wij (veel) alcohol ethanol ;-)). “Dat je ons zo in een vakje duwt,” lachten ze. Maar niet veel later verkondigden zij op hun beurt evenveel “algemene waarheden”, over verpleegsters 😉