Joepie. Geen echte wijventhema maar het is wel mijn favoriet. Wij Belgen vinden het om een of andere reden oh zo moeilijk om kleur te bekennen. Zelf vind ik goede debatten en dus interessante meningsverschillen net zo boeiend. Maar online is en blijft het moeilijk. Geschreven woorden wegen zwaarder, heb ik zelf moeten ondervinden. Wat je zomaar op café kan verkondigen, is echt not done op een blog. God weet wie er meeleest, en dè waarheid bestaat niet. Dus moet een mens zeer omzichtig omspringen met zijn visies en meningen.
Een voorbeeldje? Niet inslapende ouders. In ieder ziekenhuis praten de aanwezige ouders over de kinderen die soms dagenlang helemaal alleen liggen. De waarheid is natuurlijk nooit zwartwit. Voor sommige alleenstaande moeders is het praktisch gewoon onmogelijk om in te slapen, of ze wonen zo ver en beschikken niet over een wagen waardoor ze met de beste wil van de wereld echt niet op bezoek kunnen komen. En niet alle kinderen hebben nood aan een ouder naast hun bed. Helemaal waar. Maar kijk hier heb je mijn mening: er blijven echt veel kleine kinderen alleen in het ziekenhuis, soms dagen en nachten aan een stuk, en niet al die ouders kunnen niet anders. Sommige ouders vinden volgens mij hun eigen comfort en nachtrust gewoon belangrijker, ook al gaat dat ten koste van hun kind.
Ik zal nog een stapje verder gaan, los van het ziekenhuis. Slechte ouders, ze bestaan. Het zijn natuurlijk uitzonderingen maar sla de krant eens open en je botst op een: mannen en vrouwen die voor de totaal verkeerde redenen aan kinderen zijn begonnen. “Het hoorde zo, na een huwelijk. De partner wou het zo graag. Kinderen zouden hun eenzaamheid oplossen of hun relatie herstellen.” En dan zijn die kinderen daar en worden ze gedumpt voor tv, in de opvang van de Ikea, op internaat of in de cafetaria van de minivoetbalploeg waar vader zich ondertussen kan bezatten. Veel mensen denken nu onmiddellijk aan financieel arme gezinnen maar ik zie genoeg kansarme mama’s aan de schoolpoort en geloof mij: de meeste zijn een stuk gemotiveerder dan de doorsnee tweeverdieners.
Goede of slecht ouders, zoiets kan je als buitenstaander nooit beoordelen. En toch. Toen ik vorig jaar die dronken en onverzorgde vader zijn kind zag aanpakken (ik kom ze vaak tegen), had ik toch mijn bedenkingen. Bleek later dat het kind mishandeld werd. Tja, de grens tussen “moei u met uw eigen zaken – ge kent de achtergrond niet – ge moogt daar niet over oordelen ” en onverschilligheid is soms erg dun.
De waarheid bestaat niet. Juist en fout, het is allemaal relatief. Het enige wat we hebben is een verzameling mensen met een eigen bagage en eigen meningen. Ik ben voor debat, meningsverschillen, communicatie en humor; voor mildheid, nederigheid, begrip, humor en jezelf in vraag stellen. En ik ben tegen al die stomme forums waar mensen het leven en de meningen van anderen even snel anoniem kunnen afbreken.
Achter de camera 