Als kleuter was Nina bang van water. Het heeft een volledig jaar geduurd voor ze aan de rand van het zwembad durfde te zitten. Ze ging nochtans graag in bad, maar zwemmen dat was anders. Te groot, te koud, te eng.
Vandaag kwam Nina trots thuis met haar diploma van 400 meter. ‘Ik kon nog verder hoor mama’, glunderde ze.
Facebook zal de komende dagen overspoeld worden met tevreden ouders die graag het slaagpercentage van hun kinderen delen. Het is hun gegund, maar zelf zeggen dergelijke cijfers mij eigenlijk niet zo veel. 80 of 90 %, het blijft relatief. 400 meter is voor het ene kind een opwarmertje, voor het ander een topprestatie.
Eigenlijk ben ik altijd trots op mijn kinderen, los van wat ze presteren. Maar het is schoon om ze te zien groeien. 🙂
Tuc vind de zee geweldig. Alleen spijtig dat hij in de zomer niet op het strand mag en de heel dag in het water moet blijven 😉
Dat hele hondenverbod is eigenlijk een typische Belgische regel. Op straat mogen de beesten zo veel pipi doen als ze maar willen. De paaltjes op de dijk worden omsingeld met stinkende donkere plekken. Maar oh wee als de dieren een plasje doen aan de waterlijn. Honden zouden moeten wegblijven van het zachte zand, en kaka’s kuis je als baasje altijd en overal op. En dan leeft iedereen nog lang en gelukkig. Zo moeilijk is dat toch niet? 😉
Ons zwembad lag hier al voor we het huis kochten. Het is zalig, zeker dit jaar. Ik zou het niet meer willen missen. Zo een bak met water tovert iedere zonnige dag om in echte vakantie.
Maar naast de oneindige uren van plezier en verkoeling komt het bad ook met een niet te onderschatten risico: verdrinking. Wij hebben destijds een heuse studie gemaakt van alle mogelijke middelen om zo een drama te vermijden. Er bestaat echt van alles. In veel warme landen plaatsen ze een hek rond het zwembad. Er bestaan ook allerhande alarmsystemen. Sommige schieten in gang bij een plotse beweging in het water. Andere lijken op aan armband en hangen vast aan het kind.
Wij hebben gekozen voor een stevig rolluik, zonder twijfel de beste investering van de voorbije vijf jaar. Volgens onze badmeester kan je er zelfs op lopen maar dat proberen we liever niet. Het belangrijkste is dat eens het rolluik op het water ligt, er niemand meer kan verzuipen.
We moeten nu dus driedubbel goed opletten. Want ze huppelt vrolijk langs het water en springt dan zonder twijfelen het water in. De eerste keren sprongen wij met kleren en al achter haar. Ondertussen weet ik dat ze onder de watergrens even blijft spartelen, en trek ik haar gewoon van aan de kant weer boven. Het lijkt wel een spelletje maar dan een heel gevaarlijk.
In Amerika, waar veel mensen over een eigen zwembad beschikken, kan je baby’s leren drijven. Dit filmpje heb ik even geleden al een paar keer gezien. Het leek mij erg Amerikaans, lees niet echt realistisch. Maar misschien moet ik het de komende dagen toch maar eens proberen. 😉
Als baby was Nina een overgevoelig en angstig kind, een huilbaby. Luide muziek, een vreemde smaak, onweer, vuurwerk, alle mogelijke dieren, verkeer tot zelfs een onbekende schoot: alles was goed voor een nieuwe krijspartij. Het heeft ons destijds niet echt belet om ze mee op zwier te nemen. Buiten valt zo een gehuil minder op, en gedeelde smart weegt bovendien minder zwaar.
Zes jaar is ze ondertussen en Nina is de voorbije jaren helemaal open gebloeid. Ze is nog altijd kleiner en fragieler dan haar leeftijdsgenootjes. Diep van binnen zitten er nog wel restjes van die angst. Alleen de lift nemen, wil ze bijvoorbeeld niet. En de donkere zwemtunnel van Rozenbroeken zorgt altijd voor traantjes. Maar alleen op kamp gaan, is geen probleem. Van onweer (of spoken) ligt ze niet meer wakker. En ook honden en paarden schrikken haar niet meer dan gemiddeld af.
Onderwater zwemmen is ook totaal geen probleem meer. Meer nog: onder water zwemt Nina veel beter dan boven water. Haar bewegingen zijn groter, krachtiger. Ringen opvissen kan ze als de beste, en bommetje natuurlijk. Ze springt van op de wipplank recht het water in. Nina legt trouwens al een mooie afstand af, onder water. Het probleem is dat een, mens vroeg of laat moet ademen he.
‘Kijk, onze Tuc staat in een boekje.’
Grapje! Het had gekund. Alleen wil ik geen hond in het zwembad, en zeker geen nat beest in huis achteraf. Dus we gaan proberen slimmer zijn en hem niet leren zwemmen 😉
Risico’s horen bij het leven. Met zorgkindjes is het heel gemakkelijk om de kat uit de boom te kijken. Alleen is geduld niet mijn sterkste kant. En op wat zou ik moeten wachten?
En dus schreef ik Flo in in de zwemles, bij de eendjes. Nina is enthousiast over de alternatieve zwemschool. En Manou kan er vanaf januari ook terecht. Mijn drie meisjes zouden op hetzelfde uur samen les kunnen volgen. Ideaal, dacht ik. Bovendien zwemt Flo graag. Die sonde kan ik toch vastplakken?
Gisteren trok ik dus naar Rozenbroeken voor een aan- en uitkleedmarathon. “De eerste les zijn ouders welkom in het zwembad, om de kinderen gerust te stellen en ze te laten kennismaken met de zwemjuf of -meester.” Flo is geen angstig kind en dus besloot ik om gewoon aan de kant te blijven kijken. Zo kon ik ook Manou en Nina in de gaten houden. En misschien zou Flo wel beter luisteren naar de juffrouw dan naar mij?
“Alle kindjes mogen op de rand van het zwembad gaan zitten. En we gaan met de beentjes in het water spetteren en golven maken.” Terwijl de meeste kindjes bang aan de benen van het mama hingen, sprong Flo vrolijk het zwembad in. Ze ging meteen onder. De les was geen minuut bezig en de toon was gezet.
Ouders mogen alleen de eerste les aanwezig zijn. Mij werd vriendelijk gevraagd om volgende week toch zeker mee te komen, in zwempak. En zo heb ik er dus nog een hobby bij 😉
Het is zover. Ik word echt oud. Enkele weken geleden kocht ik voor het eerst een badpak, en het is niet om te sporten. Neen, ik lieg. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ook al eens zoiets gekocht. Veel heb ik dat ding toen niet gedragen, want ook met buik kon ik nog in een bikini.
Maar sinds mijn dochters het subtropisch zwembad Rozenbroeken ontdekt hebben, dat ze van mij verwachten dat ik op mijn buik de wildwaterbaan doorspartel, heb ik dus een badpak nodig. Sexy is anders.
Ik voelde me jong en oud tegelijk toen ik woensdag tussen al de kindjes achterwaarts de glijbaan af gleed. Maar plezant was het wel. 🙂
Voor alle duidelijkheid: dit ben ik NIET 😉 Het is een promofoto van mijn nieuwe badpak, uit de Decathlon.
Verplicht om hygiënische redenen. Het zwembad was gratis en ik zie er dus vooral een financiële zet in. Voor heel lang haar zou ik nog twijfelen maar eigenlijk betwijfel ik of zo een muts wel echt properder is. Of denken jullie daar anders over ?
Hoe kan een kind van zes jaar “zeer goed haar best doen” en toch “onvoldoende” krijgen voor turnen?
En dan is er ook nog het zwemmen. In de zwemles (op woensdag) haalden ze, tegen mijn verwachtigen, 500 meter. En op school zit ze op het niveau: zwemmen met een plankje = voldoende. Dat verschil is toch immens?
“Het is maar turnen”, hoor ik mensen zeggen. “Maak u daar niet druk over.” Persoonlijk vind ik turnen helemaal niet minderwaardig, en dus ook niet minder belangrijk. Bovendien begrijp ik het gewoon echt niet.
Morgen is het oudercontact maar dat is naturlijk met de gewone juf. Moet ik haar daar over aanspreken of zou ik beter rechstreeks naar de turnjuf stappen?
Achter de camera 