Dit weekend was het schoolfeest. Zoals op veel scholen raden de kinderen op. Mijn meisjes én ik keken er vreselijk naar uit. Om 14 uur gingen de deuren open en tien minuten later zat ik al klaar met mijn fototoestel. Ja, het is een speciaal schooltje en ja er zitten in verhouding veel sociaal armen (of hoe kan ik ze anders met respect benoemen). Het is geen schoolfeest zoals dat van onze vrienden maar om een of andere reden voel ook ik me er heel erg thuis. Meer nog: ik ben oprecht gehecht aan dit schooltje en besef dat ik het volgend jaar toch een beetje ga missen. Manou verandert van school maar Nina blijft, gelukkig.
Ja, het is een beetje een concentratieschooltje en dan heb ik het niet alleen over het aantal migranten. En ja, ook wij beseffen dat dit misschien niet de beste basis is. Ik ontken het probleem niet. En toch is het jammer dat veel mensen alleen dat zien. Kijk, Sint Bernadette is ook een geweldig leuk schooltje, met een oprechte goede sfeer, met een geweldige drive, super leerkrachten en een oh zo warme en menselijk sfeer. Hier mogen kinderen nog kinderen zijn. Geen modeshow aan de schoolpoort, geen achterklap, geen sociale druk, geen vriendjespolitiek, geen gepest, geen kliekjes, geen druk. Ook de introverte kinderen staan hier gezellige te dansen.
Mensen van heel verschillende achtergrond zitten gezellig samen te glunderen en zwaaien naar hun kroost. De zon schijnt en iedereen heeft het warm. Even lijkt dit de perfecte wereld.
Achter de camera 
Schoon berichtje.
Zeker in contrast met het vorige 😉
De wereld (en de mensen erop) is (zijn) zo slecht nog niet…
Verlies je positivisme niet! Daar hou ik net zo van.
ik heb daar zelf ook nog les gegeven 🙂
en gemiddelde kinderen ontwikkelen volgens mij overal goed, zelfs bij en heks (zoals isla 😉 )
wat ik wel heel belangrijk vind op zo’n gemengd schooltje is leren omgaan met iedereen en da’s toch wel een mega belangrijke doelstelling voor elk kind, niet?
en waar trekt manou volgend jaar naartoe??
Waw An,
Heb je blog eens bekeken op aanraden van Aagje. Wat je vertelt over ons schooltje raakt mij echt. Het doet zo deugd om eens ouders te hebben die ook de positieve kant zien. Het is waar. Het gaat er niet altijd gemakkelijk aan toe, we worden zeer veel geconfronteerd met kansarmoede en we moeten het met weinig middelen en werkkrachten stellen, maar de motivatie halen we van elkaar (de collega’s) en de kinderen. Als je dan ook eens van ouders te horen krijgt dat je goed bezig bent, dan geeft dat nog meer motivatie om er voor te gaan. Dit artikeltje komt sowieso op het prikbord van de leraarskamer. Dikke merci!!!
(meester) Jan