Tagarchief: fotografie
Tuk en ik
‘Ik zoek mensen die willen poseren met hun huisdier.’ Voor studenten fotografie maak ik graag tijd vrij, al bezorgt het velen ook stress om een fotografe te fotograferen. 🙂
Foto: Kathleen Van Hamme
Terrorisme
BIJZONDERE REGELING TERRORISMEPROCES:
De Antwerpse rechtbank heeft een bijzondere regeling getroffen om het terrorismeproces dat maandag start in goede banen te leiden.
Het basisprincipe is dat er nergens in het gerechtsgebouw foto’s of bewegende beelden mogen gemaakt worden.
Journalisten, fotografen en cameramensen worden maandag vanaf 8.30 uur ontvangen aan de centrale ingang van het gerechtsgebouw. Ze moeten zich vooraf niet accrediteren. Van daaruit worden ze begeleid naar de persruimte.
Wat die fotografen wel mogen doen – behalve foto’s maken dan – is mij voorlopig niet duidelijk 😉
Achter de lens
– Werk jij voor een krant? Tof!
– En reis je dan de wereld rond?
Sommige jobs worden geromantiseerd. In werkelijkheid is er een heel groot verschil tussen persfotografen en oorlogsfotografen. En ik zit bovendien ‘gwoon’ op de fotoredactie, op mijn gemak binnen.
Oorlogsfotografie is een stiel apart. Het is meer dan een roeping. Ooit zou ik nog graag eens een sociale bewogen reportage maken in Afrika gaan met een NGO. Maar dieper schuilt geen oorlogsfotografe in mij. Oog in oog staan met de dood, iedere dag opnieuw: ik geef toe dat ik het niet zou aankunnen.
Oorlogsfotografen zijn helden. Ze wagen hun leven om ons te tonen hoe het er daar echt aan toe gaat. Hun beelden schudden ons wakker, en schrijven bovendien geschiedenis.
Deze week staat in De Morgen een mooi en aangrijpend interview met een van hen, Sebastiano Tomada. Hoedje af!
Interessant leesvoer: bedelen om een foto
Het is weer zo ver. Iemand komt een van mijn foto’s tegen op internet en stuurt het volgende bericht: “Fantastische foto! Wil hem graag gebruiken voor een campagne. Heb geen budget voor fotografie, maar kan misschien naamsvermelding regelen.”
Het is vast bedoeld als compliment, maar ik vat het op als een belediging. Laat mij dit toelichten. Kijk, dat er geen budget is, is natuurlijk een zwak excuus. Budget is een keuze. Waar geef je geld aan uit en hoeveel. Als iets belangrijk is, regel je budget. Geen budget betekent simpelweg dat het je niets waard is.
Dan het ‘genereuze’ aanbod van naamsvermelding. Dat wordt vaak gezien als een gunst. Een unieke kans op gratis reclame. Terwijl naamsvermelding onderdeel is van het auteursrecht. Het is een recht. Niet dat ik het idee heb dat ik er veel mee opschiet. Want zeg nou zelf. Hoe vaak zoek jij op een billboard of in een brochure naar de naam van de fotograaf, tekstschrijver, of opmaker?
…
Begrijp me goed, als iedereen voortaan onder dezelfde voorwaarden wil werken, doe ik daar uiteraard graag aan mee. De naam van het tankstation mag breeduit op de zijkant van mijn auto, zolang ik gratis mag tanken. Past ook mooi bij het logo van het garagebedrijf die mij deze mooie auto schonk. Ik ben zelfs bereid een aanzienlijk deel van de gevel beschikbaar te stellen aan wie ook maar mijn hypotheek kwijtscheldt.
Probleem is alleen dat alles wat ik nodig heb, nog steeds met harde valuta betaald moet worden. Ik krijg niets gratis, hoeveel naamsvermelding ik ook aanbied.
Dus ik heb opnieuw vriendelijk bedankt voor het verzoek. Niet dat ik de illusie heb dat mijn afwijzing iets oplost. Een andere fotograaf gaat vast wel akkoord. Professional of amateur. Altijd wel iemand die het voor de eer of een vage belofte doet.
Nieuw logo
Mijn site vervalt binnenkort, en ik van de gelegenheid gebruiken maken om mijn ‘look’ een up te daten. Dus werk ik aan een nieuw logo.
Eigenlijk wou ik het uitbesteden maar dat bleek nogal kostelijk. Bovendien knutsel ik wel graag digitaal. Dit zijn dus werkschetsjes. Wat denken jullie?
Tussen de bloemen
* Ga je eens stoppen aan die gele bloemen? Dat is een mooie locatie voor foto’s.
* Dat is een veld, van een boer. Daar mag je niet zomaar tussen lopen.
* Tja. Wij spreken geen Engels. Toch? Konden het bordje niet lezen. Het is bovendien een heel groot veld en ik heb maar vijf minuutjes nodig. Die boer merkt dat niet eens. Voor een leuke foto moet je iets over hebben.
De uitnodiging
Nina en haar wonderlijk sprookjesachtig lentefeest 🙂
Twins in Barca
Een tweeling, ik mag er niet aan denken. Maar geef toe: het blijft ook mega schattig 🙂
Trouwen
‘Ja, ik wil. Ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. Ik wil je liefhebben en waarderen al de dagen van ons leven. Wat god verbonden heeft, zal de mens niet scheiden.’
Ik heb de voorbije jaren veel huwelijken mogen meemaken, en het grijpt steeds meer aan. Hetzelfde geldt trouwens voor bij zwangerschappen. Vroeger stond ik daar nauwelijks bij stil. Marieke is zwanger? Oh, wat leuk voor haar. Punt. Klaar.
Nu zie ik een ongeboren baby’tje vlak onder de huid. Ik zie ouders in spe, toekomstige mama’s en papa’s en alles wat hen binnenkort te wachten staat.
Ik ben niet gelovig maar vind een huwelijk een buitengewoon romantisch engagement, zeker voor jonge koppels die elkaar nog maar enkele jaren kennen. Om zo ondanks de scheidingscijfers toch vol overtuiging ‘ja’ te verkondigen, dat is aangrijpend idealistisch, hoopvol mooi.
Instagramboekje
Het is de fotograaf die foto’s maakt, niet de camera. Net zoals een kok eten bereidt, en niet zijn (al dan niet) dure fornuis.
Ik maak heel veel foto’s met mijn Samsung S3 mini van amper 200 euro. 5 megapixel, niets bijzonders en toch ben ik heel tevreden van dat cameraatje. Ok, bij weinig licht is het ploeteren maar als de zon schijnt kan hij zelfs snel bewegende modellen aan. En dankzij Instagram heb ik ook geen photoshop of lightroom meer nodig.
Mijn instagrammapje telt ondertussen al honderden beelden. Hoog tijd voor een grote kuis, en het ideale moment om de beste foto’s eens af te drukken. Mijn meisjes zijn dol op tastbare herinenringen, die ze kunnen meenemen naar school.
Na een korte google-zoektocht kwam ik uit bij het Instagramboekje van de Hema. Klein genoeg voor de boekentas, en de lay-out is ook mooi strak: je kan maar één foto per pagina plaatsen, op een witte of zwarte achtergrond. Meer moet dat niet zijn. Kwestie van mensen tegen zichzelf te beschermen.
Twee weken later ontving ik mijn boekje. Tien op tien centimeter vind ik persoonlijk toch een beetje klein, zelfs voor instagramfoto’s. En de kaft was beschadigd. Ik mailde naar Hema en ze waren zo sportief om mij meteen een nieuwe boekje op te sturen. Maar wat bleek? De cover van mijn tweede boekje kleurde helemaal grauw, een groot verschil met het eerste boekje. Maar ik mag niet klagen: ik heb nu twee (niet perfecte) fotoboekjes voor de prijs van één.
Conclusie: foto’s printen loont. Het Hema-instagramboekje is best schattig maar de kwaliteit (vooral van de kaft) kan beter. En echt goedkoop is anders. Voor dat bedrag bestel je beter een standaard vierkant fotoboek op fotopapier, bij een andere leverancier 😉 .
Verder zonder mama
Door het oog van de camera
Foto’s zouden onze herinneringen verstoren, las ik op verschillende nieuwssites deze week.
De wereld ziet er inderdaad anders uit door de zoeker van een camera. Je hebt meer oog voor detail en tegelijkertijd beleef je het van op afstand.
Als student ging ik graag uit met mijn camera. Dan had ik geen gezelschap nodig en voelde ik me helemaal vrij. Mijn fototoestel opende deuren, gaf me een excuus om mensen aan te spreken en een babbeltje te slaan. En als het tegenviel, kon ik altijd ontsnappen. ‘Ik moet nog een beetje verder fotograferen. Tot straks misschien.’ Toch hou ik erg goede herinneringen over aan die feestjes.
Op vakantie fotografeer ik dan weer zelden, en zeker niet om voor de zoveelste keer een belangrijk monument vast te leggen. En zeker op leuke feestjes voel ik het vaak aan als een verplichting. Herinneringen zijn nu eenmaal belangrijk. Toch zou ik het veel leuker vinden moest een van mijn vrienden die taak op zich nemen. 😉 Als fotograaf blijf je altijd een beetje aan de zijlijn staan, beleef je het anders.
Anders is niet slechter. Soms is het zelf wenselijk.
Mensen afraden om te fotograferen, zal ik nooit doen. In tegenstelling tot veel collega’s heb ik ook geen last van de nonkels die tijdens een huwelijksviering naast mij komen staan. Zoals mijn ex-collega Michiel Hendryckx zo mooi zei op de radio vorige week: je moet mensen de kans geven om zich te amuseren, om zich uit te leven en om creatief bezig te zijn. Fotografie is nu eenmaal toegankelijker dan tekenen of beeldhouwen.
Maar het is niet omdat iets niet op papier foto staat, dat het minder waardevol is. Mijn mooiste herinneringen zitten niet op mijn computer, maar wel in mijn hoofd en in mijn hart.
Fotomontage
De grens tussen kitsch en kunst is erg dun. Deze fotomontages kwam ik tegen in een sjieke etalage in Parijs. Persoonlijk vind ik ze niet geweldig maar het idee is wel tof. En mijn twee dames waren er zot van, wat natuurlijk ook een belangrijk aspect is. Mits een stijlvollere achtergrond … is het misschien toch iets … voor de communies 😉
Kerstmis
Kerstmis komt er aan, en de kerstshoots dus ook 🙂
Photoshop-spielerei-tje van dag :-p
Kerstshoot
Gebroken was ik na twee dagen shooten, en daarom wil ik het dit jaar graag een beetje anders aanpakken. Dit jaar wil ik de shoots graag een beetje spreiden, zowel op de dag zelfs als in het aantal dagen. Ook de formule wil ik graag een beetje aanpassen.
Concreet: shoots van een dik half uur per gezin. De beelden krijgen jullie natuurlijk opnieuw in hoge resolutie aangeleverd maar jullie kunnen ook kiezen voor bijhorende kerstkaartjes.
Data: 26-27 oktober / 9 en 10 november.
Het zijn dus meer dagen maar pas op: de plaatsen zijn beperkt! Snel inschrijven via mail ( an@bena.be) is dus de boodschap.
Ik zou op beide momenten graag buiten werken, als de zon schijnt en het niet te koud is. Anders zorg ik voor een zachte pastelachtige achtergrond in de studio 😉
100 euro voor een shoot en de digitale beelden, 130 euro voor 30 extra kerstkaartjes. Voor de kaartjes moet ik nog een keuze maken uit onderstaande lay-outs. Wat denken jullie?
Buiten
Buiten werken is tof!
You are my wild
Aan leuke en gemakkelijke fotoprojecten doe ik graag mee. En de titel ‘you are my wild’ vind ik bovendien erg mooi.
Hierbij dus nog een paar zomerkiekjes, weliswaar opnieuw gemaakt met mijn Samsung gsm-camera. Zou ik als fotograaf niet beter een echt fototoestel gebruiken? Zeker. Maar naast fotograaf ben ik ook een beetje een luie moeder, zo eentje die tien keer per dag haar planning omgooit, die drie kinderen al genoeg gesleur vindt, die niet gelooft in buggy’s of rugzakken of handtassen. Meestal stop ik gewoon een briefje van 10 euro en mijn gsm in mijn zak. Meer heb ik niet nodig. Eigenlijk wil ik vooral vrij zijn, zodat ik samen met mijn kinderen kan dollen, rennen, klimmen, rollen en springen en dat alles zonder te moeten letten op een fototas vol duur materiaal.
Deze beelden heb ik gemaakt op de prachtige speeltuin in Destelbergen, vlak achter het stadhuis. Vergeet Puyenbroek of de speeltuin van de Blaarmeersen. Dit is een veel leukere plek.
Zelfbeeld
Communies
Een kerkelijk huwelijk, dat is hard werken. Dacht ik. Dit weekend mocht ik eens eerste communies proberen, en nu weet ik wel beter 😉
Enkele weken geleden belde een juf van het eerste leerjaar mij op, lichtjes in paniek. Ze was dringend op zoek naar een fotograaf voor de eerste communies. Vorig jaren nam een andere mama fotograaf die taak op zich maar die haakte nu af. Ze waren op het laatste moment dus nog op zoek naar iemand. De school ligt me nauw aan het hart. Ik voel me er erg goed, net als Manou trouwens. En ook al ben ik niet gelovig, ik wou het heel graag doen.
Dit jaar deden 58 kindjes hun eerste communie. Een beetje sfeer in de kerk en dan de offerande natuurlijk, dat is wat de ouders verwachten. Moest iedereen zijn eigen fotograaf optrommelen, dan wordt het chaos. De kerk zou nu al afgeladen vol zitten. Ik wist dat het druk zou worden maar eerlijk waar: 58 kindjes, dat is echt veel. En al die ouders verwachten natuurlijk dat hun kind een paar keer op de foto staat. De kinderen zaten in rijen achter elkaar, en er was erg weinig licht in de kerk. Het is lang geleden dat ik nog zo heb gezweet.
‘De vorige fotograaf deed het zus en zo, en wij kregen dit en dat.’ Ik vind het altijd lastig om te moeten concurreren tegen een onbekende collega. Maar het is natuurlijk logisch dat de leerkrachten en de directie vergelijken. Hoeveel foto’s leverde zij af? Bewerkte ze haar foto’, en zo ja hoe hard? Trok zij de hele mis door foto’s of probeerde ze onzichtbaar te werken? Maakte ze veel closen of ging ze eerder voor groepsfoto’s? Legde ze ook de grappige situaties vast of beperkte ze zich tot de klassieke beelden?
Als kind duurde een kerkdienst mij altijd te lang. Deze keer had het gerust een half uurtje langer mogen duren. Ook al ben ik niet katholiek, ik moet toegeven dat het een mooie dienst was. Morgen lever ik 387 foto’s af. Dat is meer dan 2 foto’s per minuut, en dat moet maar genoeg zijn. Alle kinderen staan er op, al kijken sommigen ook de verkeerde richting uit tijdens hét moment van de eerste communie. Ik heb mijn ding gedaan, zonder rekening te houden met mijn voorganger. Na zo veel jaar ervaring kan ik mij dat permitteren, denk ik. Want fotografen zijn als restaurants: smaken verschillen maar steak frieten bestellen bij een Italiaan is hoe dan ook een slecht idee. 🙂
Achter de camera 