Toen wij aan kinderen dachten, kregen we veel waarschuwingen te horen. Pas maar op, een leven met kinderen is niet te onderschatten. Alles gaat veranderen. Gedaan met uitgaan, met feestjes, met voltijds werken, met hobby’s, met tijd voor jezelf. En dan was ik zwanger en volgde er een nieuwe reeks onheilsberichten: wacht maar tot je vijf of zes maanden ver bent, het wordt heel lastig. Je gaat opgezwollen voeten krijgen en rugpijn, en ’s nachts slapen met zo een dikke buik dat gaat vaak ook niet meer. Onderschat het niet, zo een zwangerschap. Misschien heb ik heel veel geluk gehad maar ik heb tot de laatste dag met plezier gewerkt, zonder veel klachten.
Wacht maar tot de baby er is. Die eerste maanden ga je niet buiten komen. Zo een pasgeboren baby is heel vermoeiend. Sommige moeders beweerden dat ik de eerste weken niet eens tijd zou hebben om mezelf te wassen, en dat ik best kon uitkijken naar poetshulp. Maar ondanks onze medische problemen heb ik erg genoten van mijn zwangerschapsverloven.
Bij het lezen van de discussie van de week kon ik het toch niet laten om een beetje te fronsen. Begrijp me niet verkeerd: het zijn leuk geschreven stukken, soms heel herkenbaar. Ook ik heb de voorbij jaren keuzes moeten maken om een evenwicht te vinden tussen mijn werk en mijn gezin, zeker gedurende de langdurige ziekenhuisperiodes.
En ook ik stel me soms vragen over de toekomst. Wat komt er voor Nina na type 8? Gaat zij ‘de job van haar leven’ vinden na een technisch of beroepsopleiding? Gaat zij genoeg geld verdienen om onafhankelijk en gelukkig te zijn, om zonder zorgen zelf kinderen te krijgen en een huis kopen? Moet ik voor haar (of voor Flo?) extra geld opzij proberen zetten? Is dat überhaupt wel mogelijk? Even zag het er naar uit dat Flo’s epilepsie gepaard zou gaan met een heel zware mentale handicap. Op vlak van een onzekere toekomst kan dat wel tellen.
Toch prijs ik mezelf gelukkig. We leven in een van de rijkste delen van de wereld. Manou heeft niet zo veel last meer van haar klompvoetjes, Nina is een lief en vrolijk kind, en ook Flo’s aanvallen zijn stabiel. Piekeren en twijfelen en schuldgevoelens, daar steek ik geen energie in. Waarom zou ik? Dus laten we eerlijk blijven. Eén gezond kind opvoeden in België, zo onhaalbaar kan dat toch niet zijn?
Achter de camera 
De beste stap die je genomen hebt is leven zonder, piekeren, twijfelen en schuldgevoelens,……dat is volgens mij de sleutel om een goed evenwicht te vinden tussen gezin/huishouden en professioneel leven,…….
Ik kan mij soms ergeren aan klagende ouders mét een stel perfect gezonde kinderen, dat het leven zo hard en moeilijk is. Maar die ergernis probeer ik van mij af te zetten; het is overal iets en zij zullen dan wel andere problemen hebben. Soms kan ik het toch wel niet laten om op te merken hoe gelukkig ze wel niet mogen zijn dat hun kindjes in goede gezondheid verkeren. Maar dat beseffen die mensen helaas niet ten volle.
Tja. Ik denk dat dat altijd zo zal zijn. Iedereen heeft wel iets in zijn leven waar hij wat over piekert of zeurt. Sommigen meer dan anderen, dat is waar.
Het kan altijd erger. Mensen die klagen dat ze het druk hebben met één gezond kind, weten niet wat het is om twee ongezonde kinderen te hebben. En die weten dan weer niet hoe het is om een kind te verliezen. En die weten dan weer niet hoe het is om heel je gezin uitgemoord te zien worden, zoals in sommige landen gebeurt.
Wil dat zeggen dat iedereen die niet het allerergste meemaakt wat er bestaat, dan maar moet stoppen met klagen? Neen, dat zal nooit lukken, want zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Maar ik begrijp dat ouders die het objectief gezien een stuk lastiger hebben, vaak denken ‘jeetje, wat een zeurpiet om niks’. Dat is ook menselijk.
Ik denk dat An een voorbeeld is van iemand die zelden klaagt, ondanks haar situatie die, toch zeker voor België, best zwaar is. Dus ik begrijp dat ze eens meewarig haar hoofd schudt als Sofie piekert over hoe zij alles rond moet krijgen. Maar dat neemt niet weg dat Sofies gevoelens oprecht zijn, dat ze écht piekert. Misschien zal ze minder piekeren als ze weet dat ze eigenlijk ook veel geluk heeft, maar het piekeren is misschien ook nodig om een juiste keuze te maken.
Bovendien is Sofies brief ook welkom omdat hij een discussie op gang heeft getrokken, die nu ook in een bredere context geplaatst wordt: hoe doen allenstaande moeders dat? Hoe doen gezin met één inkomen dat? Hoe doen ouders met zorgenkindjes dat?
hihi ik beantwoord aan je drie Hoe’s id laatste alinea, ik ben een alleenstaande mama met 2 kindjes waarvan ééntje met down… dus ja. 1 inkomen. hoe doe ik dat? Kiezen en focussen op wat ik win uit de keuze, niet op wat ik erdoor ‘verlies’. ik werk 4/5, wij gaan op vakantie, de kindjes krijgen alles wat hun hartje begeerd. Daar staat tegenover dat ik voor mezelf weinig doe. Dit jaar geen nieuwe kleren voor mama, geen nieuwe boeken of cd’s. Ik heb schatten van vriendinnen die boeken doorgeven, kinderkleertjes & speelgoed doorgeven, ons eens uitnodigen om te komen eten of om mee op uitstap te gaan. En wij genieten daarvan en doen ons best om eens iets terug te doen. Ik begrijp Sofie ergens wel, ik herken me wel wat in haar, ik moest een zorgenkindje krijgen om los te kunnen laten en in het nu te leven ipv in de toekomst. Maar ik heb ook eens gezucht en gedacht pu-uh toen ik het las, net zoals Ann. Het is maar als je écht met een probleem geconfronteerd wordt dat je beseft wat een walk in the park een ‘gewone’ gezinssituatie is.
Met het kleine verschil dat jij hoe dan ook alleen voor 2 kinderen zorgt, zij met 2 voor 1 😉 En dan denk ik niet eens aan down …