Mijn haar

Je zou kunnen zeggen dat ik van verandering hou. Dat klinkt …avontuurlijk. De waarheid is dat ik gewoon nooit echt tevreden ben van mijn haar. Mijn natuurlijk kleur gaat me niet. Daar is echt iedereen het over eens. Pech. Op zich ben ik helemaal niet tegen kleuren. Ik heb gewoon geen geduld. Moest ik dat nu thuis mooi kunnen doen, tussen het avondeten en het slapengaan, dan zou mijn leven een pak eenvoudiger worden. Bij de kapper duurt dat gewoon altijd zo lang, en ook al ken ik een heel toffe kapster: ik heb daar echt geen tijd voor. Dus stel ik het kleuren telkens te lang uit,erger ik me te pletter aan mijn uitgroei en wordt ik gedwongen tot snelle spoedbeslissingen.

Eigenlijk vind ik haar niet zo belangrijk. Ik wil “gewoon” geen kort-handig-huisvrouwencoupe. Het mag niet te braaf zijn maar wel graag vrouwelijk. Maar vooral: ik mag er geen werk aan hebben, want daar heb ik ‘s morgens geen tijd voor. Mannen verkiezen lang maar ik zie er dan altijd zo slordig uit. Kort is frisser maar vaak toch iets minder elegant. Dus ja, ik ben opnieuw gezwicht voor een iets donkerder kleur. Omdat dat blond zo snel geel uitslaat en het er dan zo goedkoop uitziet. Ik had beter moeten weten. Grijs is wel cool, maar dat van mij slaat altijd zo geel uit.

Hel.

Nieuwe coupe

Verandering is goed. Het geeft zuurstof aan het leven. Even wordt alles een beetje spannend. Zou ik of zou ik niet? En dan ga je er gewoon voor. Het is maar haar. Bevalt het niet dan laat ik het toch gewoon weer verven en/of groeien. Dus knipte ik het af, of beter: ik liet het doen door iemand die er verstand van heeft. Het was even schrikken toen ik mezelf voor het eerst in de spiegel zag. En dan nadien heb je natuurlijk ook altijd de reacties van anderen. Sommigen vinden het goed, anderen zeggen niets (of toch niet luidop).

Toen ik in het middelbaar mijn haar voor het eerst halfkort liet knippen vond iedereen het jammer. Toen ik het jaren nadien weer liet groeien, waren ze weer niet blij: zo kort dat ging mij toch zo goed. Toen ik voor het eerst mèchen liet steken, vonden velen blond een slecht idee. Vorig jaar besloot ik het eens terug te kleuren in mijn natuurlijke haarkleur. Ook weer niet goed natuurlijk.

Het voordeel van ouderen worden is dat de mening van anderen mij steeds minder raakt. Kort of lang haar, dik of dun, mooi of lelijk: uiteindelijk maakt het allemaal niet veel uit. Goed vrienden blijven vrienden, slechte vrienden liggen er al lang uit. En de spanning van zo een nieuwe coupe maakt me vrolijk. Ik ben blij.