Dag Gent

Velen van jullie zullen dit weekend de afscheidsbrief van Pascale Pettersson al gelezen hebben. Precies vier jaar geleden trokken wij ook het centrum uit, weliswaar om andere redenen. Met een gezin leven van een half time uit het onderwijs, het lijkt me logisch dat dat heel erg moeilijk is. Of dat in een dorp echt anders wordt, betwijfel ik een beetje. Toch wil ik haar geruststellen.

Hoe verknocht wij ook waren aan het stadscentrum waren, ik heb nog geen seconde spijt gehad van de verhuis. Toen mijn mama overleed wou ik zo snel mogelijk iets kopen. Huren vind ik gewoon een heel slechte belegging. Bob en ik waren nog niet zo lang samen, en we zagen ons dus niet meteen aarden op den buiten of in een verkaveling. Veel familieleden hebben ons destijds de aankoop afgeraden. “Kinderen hebben een tuin nodig. Die drukte en al dat verkeer, jullie gaan dat snel beu worden.” Alsof een huis kopen een eeuwenlange verbintenis is.

Ik heb heel graag gewoond in het centrum. Joggen langs de coupure, aperitieven aan de graslei, dok of de Blaarmeersen als strand, de Gentse feesten te voet, Gent als onze achtertuin. Pas toen ons derde kindje op komst was, begonnen we te twijfelen. Eén kindje neem je gemakkelijk even mee naar het park, met drie ben je toch een stuk minder mobiel. We hebben nog gedacht aan een dakterras-tuin maar dat mocht niet van de buren. Bovendien werd mijn fotostudio een beetje klein en begon de parkeerstress door te wegen. En dus verkochte we ons huis en trokken zoals veel van onze vrienden naar de rand.

Is dat jammer? Neen. Toegeven: we zijn in de buurt gebleven maar moest ik de keuze opnieuw moeten maken zou afstand nu nog minder een rol spelen. Misschien hoort er bij iedere levensfase wel een andere woon- en leefstijl. Voor studenten en jonge koppels is Gent nog altijd een heerlijke stad. En in het weekend kom ik er graag eens met de kinderen. Maar als gezin van drie vind ik (maar dat is natuurlijk persoonlijk) een beetje meer ruimte en rust handiger en gezelliger.