In Ecuador (en waarschijnlijk in nog andere landen) is het de gewoonte om meisjes vlak na de geboorte gaatjes in de oren te schieten. “Hoe kan je anders zien aan een baby of het een jongen of een meisje is?” Iedereen doet het daar. Het is eenvoudig. Op die leeftijd beseffen kinderen trouwens niet wat er gebeurt. Er valt iets voor te zeggen.
Maar hier, in België en voor mijn meisjes vond ik het toch geen goed idee. Misschien zouden ze helemaal geen gaatjes willen. Je weet maar nooit met die jeugd van tegenwoordig 😉
Manou heeft lang getwijfeld, vooral uit angst voor de bijhorende pijn denk ik. Nina was wel overtuigd. En dus maakte de meter een afspraak met Sinterklaas. In plaats van een geschenkje kregen de meisjes dit weekend gaatjes.
Manou was een beetje bang maar verder zijn ze erg flink geweest. De gaatjes zitten er in zonder ook maar één traantje. In “mijn tijd” waren knopjes of bolletjes verplicht. Nu mochten ze meteen kiezen tussen verschillende prachtige bloemetjes.
Goh, wat worden mijn dames toch snel groot …
Achter de camera 
Cool, gaatjes! Het maakt hen inderdaad op slag wat groter, op foto lijkt dat ook zo, vooral Nina. Die foto van Manou, je ziet haar denken “aiaiaiai” 🙂
Normaal gezien zou Gaëlle er voor haar Kerst ook van haar meter krijgen, maar heeft ook wat schrik en vraagt er al een tijdje niet meer naar. Bij onze juwelier doen ze trouwens beide gaatjes in één keer (met twee personen dus).
Aaaah, gaatjes. Hier ook gekregen toen ik 6 was van mijn oma. En ik had gouden hartjes. Waar is de tijd… 🙂 Ik vind dat trouwens altijd een beetje zielig, zo’n baby met oorbelletjes.
ammai zo dapper. Ik mocht er geen van mijn mama toen ik klein was (wegens dat ze een vriendin had die haar oor afgezet was na een debacle met een ontstoken wondje, of het écht zo erg was weet ik niet maar bon mijn ma kon dat nogal kleurrijk vertellen 🙂 ) toen heb ik er een tijd zelf eigenlijk geen gewild. maar nu kriebelt het soms toch, zeker als ik al die schone oorbellen zie overal… maar nu heb ik schrik natuurlijk! Tsssss…