Een knuffel voor de juf

Manou’s eerstje naaiprojectje ( en zo gaan mijn stoffen misschien toch nog uit de kast geraken ;-))

 

Sjaal

Nu ik de moeite nam om mijn naaimachine nog eens van onder het stof te halen, maakte ik met restjes nog een sjaal. En ook al vond ik het vandaag leuk en ontspannend;  ik twijfel of al dat naaien wel aan mij besteed is.

Het was een sjaaltje bedoeld voor Manou maar hoe ouder meisjes worden hoe meer ze in mama’s gerief snuisteren. Dus ik dacht: ik kan ze maar beter voor zijn 😉

Colette en Cezar

Twee jaar geleden had ik nog nooit een naaimachine van dichtbij gezien. Samen met een paar gezellige dames ben ik beginnen haken en dan naaien. Ondertussen heb ik van mezelf al ontdekt dat ik geen groot naaitalent alla Madame Zsazsa ben. Naaien is wel leuk, zo af en toe, maar ik heb niet genoeg tijd en geduld voor.

Rokjes, kussens, verkleedkleren en andere gemakkelijke en in een uur klaar-kledingsstukken durf ik nog aan. Daar stop het ook. Kleedjes zijn voorlopig  nog niet echt aan mij besteed. Maar geen nood: je kan zelfgemaakte kleren ook gewoon kopen. 🙂

Zo bestelde ik onlangs een kleedje voor Manou bij Colette en Cezar. De dame achter het naaimachine is samen met mij beginnen naaien. Ondertussen heeft zij een geweldig leuk online winkeltje lopen.  Het concept is simpel: kies je model en kies je stofje en zij maakt het voor u. Ik was alvast erg blij met het resultaat 🙂

Eerste naailes

 

Monkey see, monkey do. Kinderen apen hun ouders na. Manou wou dus ook leren naaien. En toen ik op groupon een aanbieding zag staan voor een kindernaaimachine (40 euro ? inclusief verzendingskosten) dacht ik: waarom niet?

Goedkoop is altijd een risico. Soms heb je echt geluk en krijg je meer dan waar voor je geld. Soms ook niet. 40 euro is geen geld maar het toestel is wel heel erg basic. Het doet een beetje Russisch aan, zonder aan en uit knop en zonder lichtje. Tja. Voorlopig zijn mijn meisjes enthousiast en als dat zo blijft, zal ik wel investeren in een iets beter exemplaar. Voor hetzelfde geld zijn ze het binnen een paar weken beu.

Bling bling

“Oh mama. Kijk zooo mooooie stofje, in het geeeel, mijn lievelingskleur. Mooooi.”

Je kinderen meenemen naar de stoffenwinkel is altijd een risico. Maar verkleedkledij is heel snel gemaakt, dacht ik. Dus kocht ik een meter gele bling-bling stof, en later nog een meter groen en roze. Ik knipte er een lang kleed uit, in één stuk. Alleen de zijkanten moest ik nog naaien: per kleedje twee rechte stroken van pakweg 50 cm. Een makkie, zo leek het.

Na 20 centimeter begon mijn machine plots raar te doen. Eerst bleef mijn bovendraad springen, dan werden de steken plots zo groot en uiteindelijk leek hij gewoon niet meer te naaien. De naald ging op en neer maar de draad weigerde mee te gaan. Stress. Ik werk met een goedkoop toestel, uit de Lidl, en bovendien heb ik niet zo heel veel ervaring. Misschien was het de naald, of een of andere instelling. Of misschien was mijn spoel vuil en knelde er ergens iets.

Wat hooguit tien minuten zou duren, werd plots een dagtaak. Ik heb mijn toestel helemaal uit elkaar gehaald. Na uren prutsen en vloeken en proberen en opnieuw en opnieuw, gaf ik het op. Mijn machine is kapot, zuchtte ik. “Dat heb je met die goedkope toestellen. Koop u toch gewoon een nieuw. Je doet dat toch graag naaien?”

Ik twijfelde want ja, iedereen verklaart me gek me mijn Lidl-toestel maar eigenlijk ben ik daar prijs-kwaliteit erg tevreden van. Rond de 70 euro heb ik het ding ooit betaald. Wat zou een duurder toestel meer kunnen? Ik weet bovendien nog altijd niet of ik naaien wel echt zo super leuk vind.

Voor kleine hebbedingetjes en rokjes en tasjes en verkleedkledij is het tof. Maar ondertussen heb ik ook al begrepen dat kleren kopen uiteindelijk nog altijd goedkoper is. Is het dan wel een goed idee om mijn een nieuw naaimachine te kopen van meer dan 300 euro? Ik zou dat geld dan liever geven aan een goedkope overlock. Dus reed ik naar de mediamarkt en naar de carrefour, op zoek naar een nieuw goedkoop basismodel maar ik vond niets deftigs.

“Zal ik vragen aan Meter of ze die kleedjes voor u afwerkt, dan kan je de komende weken rustig op zoek gaan naar een nieuw toestel.” Soms heeft hij goede ideeën, die man van mij. En wat bleek? Haar toestel bleek plots ook vast te hangen. Het ligt dus toch aan de stof. Jullie zijn gewaarschuwd 😉

Kleedje

Wat zou je zo op een vrije woensdagnamiddag? Je nodigt 2 vriendinnetjes uit om de kinderen bezig te houden, zodat je zelf eens “rustig” kan naaien. Geweldig haalbaar idee, hum.

Eerste kleedje, zonder patroon want daar had ik weer geen geduld voor. Best ok, vind ik zelf behalve dat het een maatje of twee te klein uitviel. Maar dat kreeg ik Nina niet meer wijsgemaakt. Dus trok ze vandaag toch naar school met een super aansluitend ultra kort kleedje. En deze namiddag mag ik opnieuw beginnen 😉

Rokjes

Stofje kopen, strook afknippen, rimpelen (met een beetje geluk door het super rimpelvoetje van Gaëlle) en dan aan elkaar naaien, rekker in en klaar. Heerlijk vind ik het, zo rokjes naaien. Het is gemakkelijk, snel klaar en heel erg bruikbaar (gemakkelijk aan en uit, makkelijk was- en strijkbaar enz). Ik heb nog veel bij te leren maar ben toch al een heel klein beetje trots op mezelf 😉

Verkleedjurken

Vrijdag is het carnaval op school. In Thailand kocht ik enkele roze stoffen voor mijn meisjes. Ze wouden een prinsessenjurk, en ik beloofde er “snel” eentje te naaien. Maar hoe begin je aan zoiets? Een mooi (en liefst gratis) patroon vond ik niet. Ik ben bovendien niet zo overtuigd van de meeste prinsessenjurken.

Carnaval valt bij ons jammer genoeg in de winter. Het is koud buiten. Met een jas boven het kleed lijken kinderen nauwelijks verkleed. Ik wil graag een prinsessenjurk die zowel in de winter als in de zomer gedragen kan worden. Een tweede vereiste is dat mijn meisjes ze zelf aan en uit kunnen trekken. En als het even kon, wou Manou graag dat de jurk kon draaien. Mijn naaikunsten zijn beperkt. Ik heb in totaal nog maar 3 rokjes genaaid. Zo een prinsessenkleed zou een goede oefening zijn.

Een halve dag stress. Zweet. 3 lopende meter stof. Halverwege vervloekte ik mezelf. Wat is er mis met een Disneyjurk van 15 euro? Ik moest er bovendien 2 maken, want Nina wou natuurlijk ook. Maar het is uiteindelijk toch gelukt. Mijn meisjes zijn er heel erg blij mee. Helemaal kloppen doen ze niet maar voor verkleedjurken kunnen ze door de beugel. Niet perfect maar wel origineel, troost ik mezelf.